„ Kapitał nie ma Ojczyzny”. Takim nowym proszkiem prali nasze mózgi po 1989 roku piewcy neoliberalnej gospodarki. W praktyce oznaczało to przyzwolenie na totalną prywatyzację pozostałego po Polsce Ludowej majątku i nowy model państwa. Rezygnującego z polityki gospodarczej i socjalnej, ograniczającego swą działalność do przysłowiowej „ciepłej wody w kranie”, licząc radośnie na działanie niewidzialnej ręki rynku . Każdy, kto sprzeciwiał się takiej pralni, zostawał wrogiem właśnie odzyskanej „wolności” i nowego słusznego ustroju. Wrogiem zresztą jest do dzisiaj. Chociaż w PiS powoli budzi się świadomość, że po 1989 roku coś poszło nie tak. Neoficka wiara polskich polityków i publicystów w bezojczyźniany kapitał i państwo ciepłej wody powinna była prysnąć po kryzysie finansowym w 2009 roku. Kiedy zagranicznych podatników obciążono kosztami ratowania „ich” banków, kiedy koncerny motoryzacyjne, jak choćby Fiat, przenosiły najbardziej opłaca l ne produkcje do swej włoskiej Ojczyzny. I to wb