Szósty czerwca 2016 r. mimo, że w dacie same szóstki dzisiaj, po z górą czterdziestu latach odzyskałam wolność. Dzieci odchowane, czuję się spełniona, pora odpocząć. Zatem rzuciłam robotę! Poszłam dziś rano do firmy, kiedy posłuchałam narzekań i bolączek, z jakimi borykają się moje koleżanki z pracy, presją i naciskami, z jakimi przyszło im się zmagać, decyzję podjęłam w sekund pięć. Po prostu szkoda zdrowia, szkoda nerwów, szkoda życia. Rzuciłam pracę w jednej chwili i... nie żałuję swojej „na wariata” podjętej decyzji. Co będę robić? Najpierw na tydzień włączę lenia i poleniuchuję na maksa. Potem odgruzuję chałupę, nawet w miejscach, na które nigdy nie ma czasu. A później zajmę się życiem. Myśl, że będę robić tylko to, co chcę, że nic nie muszę okazała się być bardzo przyjemna. Najmilsza jest myśl, że nie będę więcej spotykać niektórych (bo przecież nie wszystkich!) toksycznych ludzi, z którymi miałam ostatnio do czynienia, z którymi przyszło mi pracować. Przepracowałam w urzędzi