Mój alfabet żagański... Wanda

Dzisiaj od godziny 16.00 odbył się w naszym mieście wiec poparcia dla nauczycieli. Na Pl. Słowiański licznie przybyli nauczyciele z żagańskich placówek oświatowych, rodzice, pracownicy obsługi a nawet dzieci. Związkowcy mówili o konieczności walki o godność swojego zawodu. O poszanowanie ich autorytetu wychowawcy i nauczyciela. Mówili o tym, jak bardzo są zawiedzeni postawą rządzących. Tym kilkumiesięcznym zwodzeniem, okłamywaniem, poniżaniem. Mówili z troską o swoich uczniach i ich egzaminach. Nie wątpię, że do tych egzaminów przygotowali ich dobrze. Znam wielu nauczycieli i wiem, jak bardzo angażują się w swoją pracę, swoją misję, swoje zadania. Ale też rozumiem powody ich protestu. Dlatego poszłam na Pl. Słowiański, żeby być z nimi, żeby ich wspierać. Przyniosłam papierową torebkę, pięknie ozdobioną koralikami przez moją wnuczkę pod okiem jej pani z przedszkola. W niej przyniosłam „krówki.” Cukierki symbolizują obietnicę prezesa 500+ dla krów. Obietnicę tak, moim

Po przejrzeniu projektów uchwał na najbliższą sesję RM z niejakim zdziwieniem zauważyłam, że .. wycięto mnie z Rady Muzeum Obozów Jenieckich. Mówię „z niejakim zdziwieniem”, bo zdziwienie jest niewielkie. Obecna władza miasta i radni, którzy byli w poprzedniej kadencji w opozycji, „sprzątają” na potęgę. Lista nazwisk do usunięcia z przestrzeni publicznej miasta jest dość długa i powszechnie znana. „Wycinanie” zaczyna się od deklaracji burmistrza: Jakoś nie widzę dalszej możliwości współpracy z panią/ panem”. Kiedy to usłyszysz- pora szukać innej pracy. Nawet trochę to rozumiem, ale tylko trochę, zapanowała bowiem modna w pewnych kręgach zasada: TKM (czyt.: Teraz Ku..a My!) Ludzie, którym obiecało się „conieco:”w kampanii wyborczej, czekają na stołki. Trzeba im je dać. Gorzej, jeśli TKM posuwa się do granic absurdu! Wiem, że jest parę osób w mieście niepocieszonych, że nie mogą mi NIC zrobić. Nie mogą mnie wyrzucić z pracy. Nie mogą mnie włóczyć po sądach. Nie mogą mnie o

Wczoraj (15 kwietnia 2019 r.) spłonęła paryska katedra Notre Dame. Budowana przez ok. dwieście lat, spłonęła w kilka godzin. Pożar strawił dach. Drewniana iglica obłożona ołowiem płonąc wpadła do wnętrza katedry, przez co spłonęły wszystkie, drewniane elementy wyposażenia katedry, organy, obrazy i witraże. Jest to niewątpliwie niepowetowana strata dla Paryża, dla Francji, dla całej Europy. Macron mówi: odbudujemy ją. Ale przecież odbudowana, będzie tylko repliką. Zabytek spłonął i odzyskać się go już nie da. Patrzyłam ze smutkiem, jak płonie dzieło tysięcy rąk ludzkich. Dzieło artystów, kamieniarzy, dzieło myśli twórczej, symbol Paryża. Było mi niewymownie przykro.  Pierwsza myśl, jak mi przyszła do głowy to pytanie: jak doszło do pożaru?  Nie wszyscy jednak czekają na pracę ekspertów pożarnictwa. Prawica polska nie czeka. Oni już wiedzą. Trudno nie nabrać przekonania, że dla polskiej prawicy największą tragedią jest nie sam pożar katedry, ale to że nie podpalił jej żaden g