Sztuka odśnieżania

Zawiało na biało, napadało śniegu, przenikliwy wiatr sypie za kołnierz lodowate drobinki, wciska je do oczu, miło nie jest. Zimno odczuwalne jest o wiele większe niż na to wskazuje słupek termometru. No, zima całą gębą! 

Gdybym zaczęła znienacka utyskiwać, że zima zaskoczyła drogowców, że nic nie robią, że drogi są nieprzejezdne...no, to by było nie w porządku. Już o 3 - 4 godzinie nad ranem budzą mnie krążące po mieście pługi śnieżne.Te malutkie, które odśnieżają chodniki i te duże, które uwalniają jezdnie od puchowej pierzynki. Zatem służby miejskie nie zaspały, zima ich nie zaskoczyła. Robią swoje. Chociaż wygląda to, jak walka z wiatrakami, jak syzyfowe prace. Na odśnieżone powierzchnie znowu pada śnieg a wiatr kończy dzieło zmiatając z dachów i gzymsów nowe warstwy śniegu na dopiero co oczyszczone chodniki. No i ciągle pada nowy śnieg. Więc rankiem pługi wracają, i znowu odśnieżają.

Dlaczego o tym piszę? Ano, nie byłoby powodu o tym wspominać, służby miejskie pracują, robią co mogą i tyle. Gdyby nie fakt, że odśnieżający miasto pracownicy nie posiedli sztuki odśnieżania do końca!

Popatrzmy: Mały pług jedzie chodnikiem i zsuwa zalegający śnieg w stronę krawężnika.Ulicą jedzie duży pług i... też spycha śnieg w stronę krawężnika. Na brzegu chodnika powstaje wysoka na pół metra i szeroka na tyleż  zapora śnieżna oddzielająca pieszego od ulicy. Nadążacie? Do tej pory wszystkie wykonane przez pługi czynności wydają się być pożądane i logiczne.

Zatem wstaję rankiem i posuwam pięknie odśnieżonym chodnikiem do pracy. Przemierzam cały odcinek pięknie odśnieżonego chodnika i docieram do zebry, do przejścia dla pieszych jak zwał, tak zwał. Muszę przejść na drugą stronę ulicy, bo taką mam trasę do pracy, że kilkakrotnie muszę przejść na drugą stronę ulicy.

I tu zaczynają się schody! Tu kłania się naszym służbom miejskim sztuka odśnieżania! Pomiędzy chodnikiem a jezdnią leży, usypana pracowicie przez mały i duży pług, półmetrowa (wzwyż i w szerz) barykada. Staję przed nią niepewnie i dumam: Nabiorę śniegu w botki, czy nie nabiorę? Ślisko pod tą barykadą, czy nie ślisko? Zrobię znienacka, wymuszony poślizgiem szpagat, czy nie zrobię? W głowie kłębią mi się dość niecenzuralne wyrazy, adresowane do służb miejskich.
"Nie chcem, ale muszem," jak mawiał klasyk, dostać się na pasy. Muszę przejść na drugą stronę ulicy, ale czemu zmuszają mnie szanowni panowie ze służb miejskich do brodzenia w sypkim, zimnym, grożącym zrobieniem szpagatu (szpagat o optymistyczne zakończenie, może być też pesymistyczne, np.: złamanie nogi!) śniegu?

I tu wracam do sztuki odśnieżania. Szanowni odśnieżający, pełna podziwu dla waszej ciężkiej pracy upraszam was, przyjmijcie "na stan" szuflę do śniegu. Jak już pługi zrobią swoje, weźcie do rączek szuflę i zlikwidujcie barykadę oddzielającą pieszych od przejścia przez jezdnię, a będę was chwalić po wszystkich odpustach za rzetelnie wykonaną pracę! Gotowa nawet jestem uściskać was na niedźwiedzia (polarnego, a jakże!)