Plama Michalikowa

" Szanujmy mądrych, przykładnych, chwalebnych,

Śmiejmy się z głupich, choćby przewielebnych."

(Ignacy Krasicki)

Plama Michalikowa

Ja tam jestem niespotykanie spokojny człowiek. Żyję sobie według własnego planu, innych ludzi traktuję zgodnie z wpojonym mi przez matkę szacunkiem. Szanuję ich zdanie, odmienność , poglądy, płeć i kolor skóry.

Nie bardzo mnie zajmuje, kto z kim śpi, co jada na obiad i skąd ma na nowy samochód. Zupełnie mnie nie obchodzi, czy ktoś jest hetero, czy homoseksualny. Nie spędza mi snu z powiek brak wiedzy o bliźnim w kwestii czy chodzi do kościoła, czy omija go szerokim łukiem, czy w piątek jada kiełbasę czy śledzia. Ba! Często bywa, że znam człowieka na gruncie zawodowym, czy partyjnym i nie wiem o nim, czy jest żonaty a może rozwiedziony, bo nie jest mi ta wiedza do niczego potrzebna.

Moim podstawowym kryterium oceny innego człowieka jest jego stopień inteligencji, wiedzy, oczytania, empatii, szacunku do innych ludzi, czyli ile w człowieku jest człowieczeństwa.

Chcę mieć wokół siebie ludzi mądrych, dobrych, myślących, dających z siebie wszystko w tej dziedzinie, którą się zajmują. Mam ogromny szacunek do ludzi uczciwych, szczerych, takich, którzy nigdy i nikogo umyślnie nie krzywdzą. A krzywdy niezamierzone naprawiają.

Czemu o tym mówię?

Ponieważ wypowiedź abp. Michalika zagotowała mnie, choć jak wspomniałam na wstępie, niespotykanie spokojny ze mnie człowiek.

"Dziecko lgnie, ono szuka. Zagubi siebie i drugiego człowieka wciąga"
- Wielu tych molestowań udałoby się uniknąć, gdyby relacje między rodzicami były zdrowe - mówił abp Michalik. Tłumaczył, że "często niewłaściwa postawa wyzwala się, kiedy dziecko szuka miłości".
- Dziecko lgnie, ono szuka. I zagubi się samo i jeszcze drugiego człowieka wciąga.

W mediach, a zwłaszcza w intrenecie rozpętały te słowa prawdziwą burzę. Gdy oburzenie ludzi od katolików po ateistów sięgnęło zenitu, abp. Michalik dolał oliwy do ognia. Począł przepraszać, odkręcać, tłumaczyć, że nie to miał na myśli, że to nie tak, że źle zrozumieliśmy….

Wypowiedź arcybiskupa Michalika o dzieciach, które są okazją czyniącą pedofila, była szczerym wyrazem jego przekonań. Jestem o tym święcie przekonana. Co więcej jest to pogląd podzielany przez wielu katolickich biskupów. Oto cała kwintesencja, tego, co się dzieje w szeregach hierarchów kościelnych. Właśnie tak, komentuję wypowiedź Michalika.

Biskupi żyją w jakimś wyimaginowanym świecie. Podpierają się cytatami z Biblii, przeinaczają prawdę i … sami w to, co wydumają wierzą. Abstynencja seksualna, odosobnienie, oderwanie od realnego życia i zamknięcie się księży , a zwłaszcza biskupów w swoim odrealnionym świecie, w kapiących przepychem pałacach, w swoim własnym gronie MUSI mieć takie konsekwencje - i ma!
Pora wypowiedzieć im wojnę. Pora mówić głośno o nazbyt częstych przypadkach pedofilii. Pora domagać się ukarania sprawców. Najwyższa pora, żeby państwo polskie stanęło z otwartą przyłbicą i przykładnie tych duchownych pedofili karało. Pora nie pozwalać na ukrywanie przestępców w sutannach poprzez odwoływanie ich z pełnionej funkcji i przenoszenie ich do innych placówek, gdzie rozpoczynają swoje zbereźne dzieło od początku, bo tam ich jeszcze nikt nie zna. To, moim zdaniem nagroda, nie kara. Nie obchodzi mnie prawo kanoniczne, na które powołują się hierarchowie, broniący swych występnych kumpli, jak niepodległości. I nie możemy dać sobie wmawiać, że walczymy z Kościołem, bo taką podłą retoryką posługują się „ojcowie” Kościoła.

Cieszy mnie, że zrobił się taki szum. Może to oburzenie otworzy oczy "wiernopoddańczej" armii tzw.: moherowych beretów, że oburzenie, które widać w bardzo licznych komentarzach na forach internetowych to nie "atak na Kościół", tylko walka o ciała, psychikę, przyszłość, zdrowie psychiczne i godność molestowanych i gwałconych dzieci! Mam nadzieję, choć mikrą, że państwo polskie wreszcie zabierze w tej obmierzłej sprawie głos. Piszą o niej wszystkie gazety świata, potępiają, dziwią się, oburzają. Tylko polskie władze jak dotąd, milczą.