Kupuję nasze lokalne tygodniki, odkładam je na półkę i czekają do soboty.
W sobotę wstaję, jak co dzień, o szóstej. Jednak nie idę do pracy, tylko parzę sobie mocną kawę i czytam. Czasami czytam z prawdziwą przyjemnością, a czasami z obrzydzeniem. Tak było dzisiaj. Już z pierwszej strony gazety zawrzeszczał ma mnie żółty, zjadliwy tytuł: „Skandal! Nie zaczęli jeszcze pracy a już... dali sobie podwyżki!”
Jaki chodliwy, chwytny, podjudzający tytuł, to MUSI się sprzedać! I sprzedało się, a jakże! Na fb rozgorzała dyskusja, jacy to radni pazerni, wstrętni, łasi na pieniądze:
„Jak dla mnie bomba. Jak będę startował na radnego to wszem i wobec będę mówił ze chcem od razu podwyżki i nie bee ukrywał tego, a co po co macie psioczyć na mnie ze po cichu coś pod stołem się dostało. Prawda!!!!”
„No niestety ktoś musiał się im do tej podwyżki dołożyć, a więc my mieszkańcy ze swoich marnych wypłat dokładamy. No poprostu super.”
To przykre, że jakiś dziennikarz (czy ja czasem nie obrażam dziennikarzy?) raczył był szczyknąć jadem bez głębszej refleksji odsądzając od „czci i wiary”nowo wybranych samorządowców i co bardziej jeszcze mnie smuci ludzie, których znam i szanuję dali się złapać na to, jak mucha na lep.
Zatem pomyślmy: kto to jest ten radny (radna)? Startowali w jedno mandatowych okręgach. Jedni oblepiali miasto plakatami bardziej inni mniej. Chcieli dać znać sąsiadom i znajomym, że oto startują w wyborach z twojej ulicy.
Znasz ich na co dzień. Zwyczajny człowiek. Pracuje, ma rodzinę prowadzi dom, uprawia ogródek, udziela się społecznie. Kiedy potrzebujesz pomocy walisz do niej (niego) jak w dym, bo wiesz, że pomoże, że nie odmówi. Znasz ją (jego). Wiesz, że jest uczciwy, godny zaufania, porządny obywatel, dobry sąsiad, uczynny kolega, na którego w potrzebie możesz liczyć. Zatem idziesz do wyborów i stawiasz właśnie na niego (na nią). Dzięki tobie i dzięki temu, jaki jest bo przecież go (ją) znasz, wiesz, że to dobry kandydat, twoja sąsiadka (twój sąsiad) zostaje radnym.
I co się nagle stało!? Wystarczy jeden obleśny tytuł w gazecie, żebyś zaczął pluć jadem. Jak to możliwe, że twoim zdaniem z uczciwego człowieka w ciągu tygodnia zmienił się w żądną kasy i zaszczytów bestię!??
Otóż oświadczam uroczyście i w pełni odpowiedzialnie za słowa: RADNI ŻAGAŃSCY NIE DOSTALI ŻADNEJ PODWYŻKI! Ani złotówki więcej, ani grosika ponadto co było ustalone w poprzedniej kadencji.
Mógłby ktoś złośliwie zapytać: A po co w ogóle radnym dieta!? Zaspokoję twoją ciekawość. Jeśli chce być nadal uczciwym człowiekiem, którego (którą) wybrałeś do Rady Miasta musi poświęcić dużo więcej czasu na sprawy społeczne.
W ciągu tych zaledwie kilkunastu dni wychodzę jak zawsze na siódmą do pracy i wracam do domu nie wcześniej niż przed dwudziestą. Spotykam się z mieszkańcami, spotykam się z innymi radnymi. Otrzymałam już wiele próśb o spotkanie, bo ludzie mają problemy, którymi chcą się podzielić, bo oczekują pomocy w ich rozwiązaniu. W ciągu tych kilkunastu dni trzy razy doładowałam telefon, przemierzyłam miasto od końca do końca po wielokroć. Odbyłam wiele spotkań, rozmów i wizyt. Przeprowadziłam trzy sesje RM. Uczestnictwo w sesjach wymaga ode mnie, żebym zwalniała się z pracy. (Musiałam sobie pracę zorganizować tak, żeby moje koleżanki nie pracowały za mnie pod moją nieobecność). Moja nieobecność w pracy jest zgodnie z prawem usprawiedliwiona, ale nie płatna. Możesz mi wierzyć lub nie, auto radnego nie jeździ na wodę. Komórka nie doładowuje się za free, taksówkarze nie wożą go za darmo. Po to jest właśnie dieta. Żeby zrekompensowała potrącenia z wypłaty z tytułu nieobecności w pracy, żeby spokojnie doładowywać komórkę, wlewać paliwo do baku, lub płacić za taksówkę w drodze na spotkanie z wyborcami. Po to, żeby rodzina, a zwłaszcza dzieci dostały prezenty pod choinkę, bo radny (radna) ma dietę i dzięki temu jego działalność na rzecz miasta i jego mieszkańców nie obciąża budżetu domowego. Uczciwa działalność na rzecz miasta, uczciwe wykonywanie funkcji radnego (radnej) zabiera wiele czasu, godzin popołudniowych, po pracy, które ty spędzasz z rodziną.
Czy się skarżę? Oczywiście, że nie! Wiedziałam co to jest być radną i „z czym to się je”. Wiedziałam, że będę wiele czasu spędzać poza domem, że będę się starać rozwiązywać problemy, łagodzić bolączki, usuwać absurdy życia codziennego. Chciałam tego, bo lubię ludzi, lubię im pomagać.
Oczywiście, wiele rzeczy robię bez wynagrodzenia. Pracuję w Radzie Muzeum, piszę Zeszyty Żagańskie, pomagam sąsiadom, znajomym i nieznajomym. Wspieram ich także finansowo, choć jeszcze diety nie otrzymałam. Uważam, że skoro tego chciałam to „dobrze mi tak”. Robię to i będę robić.
Nie przypuszczałam tylko, że już po tygodniu zaliczysz mnie do zbójów czyhających na twoje pieniądze...
Komentarze
Prześlij komentarz